Bu Dünyada "İyi İnsan Da Var Dedirtmek" İçin Bu Vakfı Kurduk.

Emin Grup’un “iyilik meleği” Akit’e konuştu: ‘Bu dünyada iyi insan da var’ dedirtmek için vakıf kurduk Türkiye’nin milli kuruluşlarından Emin Grup’un Yönetim Kurulu Başkanı Emin Üstün’ün kızı Pınar Üstün, ailesi gibi kendini hayır işlerine adamış. Eminevim’in Genel Müdürlüğünü yürüten Pınar hanım, aynı zamanda dedesinin adını taşıyan HAGEV Vakfı’nın Başkanı. İş dünyasına çağrıda bulunan Pınar Üstün, “Dünyada kötü insanlar var. Onlara, dünyada iyi insanların da var olduğunu göstermek amacıyla vakıf işi yapıyoruz” diyor. Emin Grup’un “iyilik meleği” Akit’e konuştu:
 

‘Bu dünyada iyi insan da var’ dedirtmek için vakıf kurduk

Ülkemizde hayır hizmetleri için kurulan vakıf ve dernekler sayesinde milyonlarca ihtiyaç sahibine ulaşılıyor. Bu çabalar sayesinde sosyal alanda oluşabilecek sorunlar patlamaya varmadan çözülüyor. HAGEV de ümmetin ve milletin evlatlarının yaralarına merhem olmak için kurulmuş bir  hayır vakfı. Herkesin korkup çekildiği zor zamanlarda dahi İslami çalışmalara destek olan hayırda öncü bir isim olarak tanınan iş adamı Emin Üstün ve ailesi tarafından kurulan HAGEV’in farklı şehirlerdeki hayırlı hizmetlerini bizzat gidip yerinde gördüm. Mültecilerden kelebek hastalarına, yetimlerden Afrika’nın mazlumlarına kadar geniş bir ağda büyük iyiliklere imza atan HAGEV’i, Vakfın Genel Başkanı Pınar Üstün ile konuştuk...

Hayır aşkı dededen geliyor 

-HAGEV hangi amaçla kuruldu, misyonu nedir?

HAGEV (Hacı Habibullah Geredevî Vakfı), dedemin ismi ile babam ve amcalarım tarafından kurulmuş 23 yıllık bir vakıftır. Vakıf, eğitim gibi topluma faydalı olabilecek alanlarda faaliyet gösteriyor. Üç yıldır HAGEV’in başkanlığını yapıyorum. Başkan olmadan önce de HAGEV’de görevlerim vardı. Daha önce gönüllü olarak çalışmalara katılıyordum. Aynı zamanda Eminevim Genel Müdürlüğü’nü yürütüyordum. O zamanlar HAGEV’in başkanlığını amcam yürütüyordu. Bir şekilde devrettiler. Ben o zaman niyet etmiştim, “Maddî ve manevî işler, birlikte yürütülebilir” demiştim. Maddî olarak Eminevim Genel Müdürlüğü’nü yürüttüm. Vakıf, aile vakfı olduğu için zorunlulukla yürüttüğüm bir iş değildi. Gönüllü olarak yapıyordum. Vakıf işleri iş adamlarının itibarlarını gösteren ve topluma faydalarını akıtabilecekleri bir mecra. Ben bir iş adamının kızı olarak, orada babamı yüreklendirmeyi vazife bildim. Vakıf işlerine aileden birisi yönelirse daha doğru kanallara getirebiliyoruz. Aileden olduğum için vaktinin olmadığından dolayı babamın ulaşamadığı yerlere de ulaşıyordum. Babamı yüreklendiriyordum bu konuda. Bir toplumun gelişmesi açısından, toplumun eğitiminin önemli olduğunu düşünüyorum. Bu anlamda küçük çocuklara, gençlere ve kadınlara vakıf çatısı altında katkılarımız oldu. Normalde de eğitim kursları ve İmam Hatip açmışlığımız var. Kur’ân kursu eğitimlerimiz var. Hocaları destekliyoruz. Kendimi fiilî olarak da aktifleştirdim. Mesela; savaştan kaçanlar Türkiye’ye geldiği için insanlar kızıyor.

Kötülüğe karşı savaşıyoruz

“Biz kendimize yetemiyorken neden başka insanları da ülkemize alalım?” diyorlar. Bu vesileyle Allah şefkat duygumu artırdı. “Savaştan gelen çocuklara bir faydamız olabilir mi?” diye babama danıştım. Onlara orada koşulsuz sevgimizi verme amacı ile “Oryantasyon gibi bir okul açabiliriz, hem orada Türk okullarına alıştırma hazırlıkları yaparız, hem de onları rehabilite ederiz. Savaş psikolojisinden çıkarırız” diye düşündüm. Dünyada kötü insanlar var. Onlara, dünyada iyi insanların da var olduğunu göstermek amacıyla...

Dedem sevgi doluydu 

-Vakıfa merhum dedenizin ismi verilmiş, dedenizin hayatı hakkında bizi biraz bilgilendirebilir misiniz?

Ben 6 yaşında iken dedem vefat etti. Dedem sevgi dolu bir insandı. Bütün insanlara gülümserdi, bunu hiç unutmuyorum. Çocuğa bile bir yetişkin gibi saygı gösterirdi… Onun yanında kendimi prenses gibi hissediyordum. Onun etrafa yansıttığı buydu ve etrafındakilerin onun hakkındaki görüşü de hep bu yöndeydi. İnsanlara değer veriyordu. Hiçbir insanı küçümsemezdi. Sevilen bir insandı ve belâgati çok güzeldi. Karizmatik bir dede benim zihnimde kalan.

-Savaşların ve yoksulluğun olduğu bir dönemde sizin gibi vakıfların değeri daha da artmakta, neler söylemek istersiniz?

Vakıf işleri gönüllülük esasına dayalı olarak yürüyor. Desteklenmesi gerektiğini düşünüyorum. Birçok kesime gidiyoruz, tanışıyoruz. Mesela vakıf işini yapan insanlar ayrı, moda işini yapan kadınlar ayrı, eğitim işini yapan insanlar ayrı, herkes ayrışmış. Her insanda hem kendi işini hem de faydalı olabileceği muhtelif işleri yapabilecek potansiyel var. Böylece hayatındaki boş işler ve gereksiz hastalıklar bitmiş oluyor. Çok güzel insanlarla bir araya geliyoruz. Zamanla onların sorumluluk alanları da vakıf işlerinin dışına taşabilir.

Mazlumun duasının kabul olmasına vesile oluyoruz 

-Kilis’teki yardımlarınızı yerinde görme fırsatım oldu. Bizzat aileleri ziyaret etmeye gidiyormuşsunuz. Duyarlılığınız karşısında yetimlerin intibaları nasıl oluyor?

Oradaki insanların hâlini görünce okul açmaya karar verdik. Harabelerde yaşayan ve açlıkla mücadele eden insanları görünce vicdanen çok huzursuz olduk. En azından çocuklara kucak açabileceğimizi düşündük. Bizi karşılarında gördüklerinde çok sevindiklerini hissediyorum, imanlarının güçlendiğini görüyorum. Sürekli dua hâlindeler ve bizleri görünce “dualarımız kabul oluyor” diyorlar.

Babamın kopyası olmuşum!

Emin Üstün ve ailesi hayırda önde olan isimlerden. Biraz da babanızı anlatabilir misiniz? Kızının kaleminden bir kitap yazmak istiyorum aslında babama. Babam iş adamı olduğu için sanki cepheye gitmiş gibi hissediyoruz. Kız-baba ilişkisi yaşayamadık, kırgınlık olarak söylemiyorum; özlem olarak anıyorum. Onun çok çalıştığını görüyorum, ben de bir kadın olarak onun kopyası olmuştum. Babamla bir araya çok gelemiyoruz; ama ayrı da değiliz. Onun çatısı altında daha çok aktif ve faydalı olabiliyorum. Bende bir aşk var ki, babama ayna olduğumu düşünüyorum. Babamla biz aynı madalyonun iki farklı yüzüyüz.

Bir yetimi güldürebilmek en büyük haz

-Röportajın başında öğrencilere burs verdiğinizi söylediniz. Onları nasıl seçiyorsunuz?

Biz bunları karşılıksız yapıyoruz. Yurt dışından gelen insanlar Türkiye’yi tanımış oluyorlar; yani bir bakıma vatanımıza hizmet etmiş oluyoruz. Gerçekten çalışkan, bir yerlere gelebilecek insanlara hayır yapmaya özen gösteriyoruz. Onlara balık tutmayı öğretmeye çalışıyoruz.

-Her iki alanda işinizi duyarlılıkla yürütüyorsunuz. Bu ekip ruhunu nasıl yakaladınız?

Güzel insanlarla çalışmayı seviyorum. “Sen başkansın, işleri ekip yapmalı” düşüncesinde değilim. Ben yanlarında olarak ekip arkadaşlarıma enerji de vermeye gayret ediyorum.

-Bir hayırsever ve vakıf başkanı olarak etkilendiğiniz anılarınız var mı?

Birçok olaydan etkileniyorum. Bir anne olduğum için en çok yetimlere kıyamıyorum. Bir öksüz çocuk gördüğüm zaman dayanamıyorum. Toplumumuzu ve beni en çok etkileyen şey yetimler. Bir yetime sevgi gösterdiğinizde onun muazzam bir dönüşü oluyor. Yüzlerindeki mutluluk tüm yorgunluğumuzu alıyor. Savaş mağduru kadınlara uygun bir ortam hazırlamaya çalışıyoruz. Kadınlara yapılacak olan iyilik, neslimize yapılan iyiliktir.

-Son olarak kelebek hastalarıyla ilgili ne yapıyorsunuz ?

Vakıf olarak Diyarbakır’da bir mekân tahsis edeceğiz. Hastalar bu mekâna geldiklerinde rahat ve hijyenik bir ortamda pansumanları yapılacak.